Οι μη γνωστικές δεξιότητες δεν είναι οι συνήθεις δεξιότητες, όπως μαθηματικές, επιστημονικές, τεχνολογικές ή γλωσσικές, αλλά μπορούν να είναι εξίσου καθοριστικές για την προσωπική και επαγγελματική επιτυχία. Οι μη γνωστικές δεξιότητες είναι εκείνες που δεν σχετίζονται άμεσα με την επεξεργασία πληροφοριών. Αντίθετα, αναφέρονται σε ατομικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με συναισθηματικά, ψυχοκοινωνικά και χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Στην πραγματικότητα, είναι ανθρώπινες και κοινωνικές δεξιότητες που δεν σχετίζονται με τη γνώση, αλλά είναι εξίσου απαραίτητες για την εξέλιξη.
Οι μη γνωστικές δεξιότητες αποτελούν μέρος του πολιτιστικού υπόβαθρου ενός ατόμου, οπότε το ίδιο το άτομο μπορεί να οριστεί ως ικανό και υπολογίσιμο μόνο εφόσον διαθέτει τόσο αυτές τις δεξιότητες όσο και αν διαθέτει τις κλασικές δεξιότητες. Αν και δεν είναι επί του παρόντος κωδικοποιημένες, είναι στην πραγματικότητα απαραίτητες στην κοινωνική ζωή και στον κόσμο της εργασίας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η εκπαίδευση ήταν συνώνυμη με την εδραίωση των «ουσιαστικών»/τεχνικών δεξιοτήτων (βασικές θεωρητικές και διαδικαστικές γνώσεις για την διεκπεραίωση μιας σειράς συγκεκριμένων περιοχών). Τώρα, ωστόσο, έχει γίνει κατανοητή η θεμελιώδης σημασία των κοινωνικο-συναισθηματικών ή συμπεριφορικών δεξιοτήτων: στην πραγματικότητα, οι καλές γνωστικές δεξιότητες δεν επαρκούν για τη ζωή στην κοινωνία ή την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης εργασίας. Οι μη γνωστικές δεξιότητες είναι μια σειρά από ψυχολογικά εργαλεία που επιτρέπουν την ανάπτυξη μιας θετικής και λειτουργικής προσέγγισης σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής, προσωπικής ή εργασιακής. Ως εκ τούτου, αυτές οι προδιαθέσεις είναι θεμελιώδεις στην κοινωνία. Περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα ικανοτήτων όπως η συναισθηματική ωριμότητα και σταθερότητα, ο αυτοέλεγχος, η φιλικότητα, η ενσυναίσθηση, η συνεργασία, η ευσυνειδησία, η επιμονή, το θάρρος, η λήψη αποφάσεων.
Αυτές οι μη γνωστικές δεξιότητες μπορούν επίσης να χωριστούν βάσει τριών πτυχών:
Οι μη γνωστικές δεξιότητες σε περιόδους κρίσης συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της ασφάλειας και στη διασφάλιση της συνοχής της ομάδας εργασίας, ακόμη και στις πιο περίπλοκες καταστάσεις, αποδεικνύοντας ότι αποτελούν ουσιαστικό παράγοντα.